Klassenindeling van schermen
| De mate van (passieve) veiligheid van een scherm wordt aangegeven door deze in te delen in klassen. De DHV klassenindeling is in Nederland de meest gebruikelijke, de indeling is als volgt: |  |
- LTF 1: schermvliegtoestel met eenvoudige, fouten vergevende vliegeigenschappen.
- LTF 1-2: schermvliegtoestel met goedmoedige vliegeigenschappen.
- LTF 2: schermvliegtoestel met veeleisende vliegeigenschappen en dynamische reacties op turbulentie en pilotenfouten. Voor regelmatig vliegende piloten met veel ervaring.
- LTF 2-3: Schermvliegtoetsel met zeer veeleisende vliegeigenschappen, heftige reacties op turbulentie en weinig speelruimte voor pilotenfouten. Voor regelmatig vliegende piloten met veel ervaring.
- LTF 3: Schermvliegtoestel met zeer veeleisende vliegeigenschappen, zeer heftige reacties op storingen en geringe speelruimte voor pilotenfouten. Voor piloten met bovengemiddelde ervaring en kunnen.
Deze klassenindeling geeft een maat voor het niveau van de vaardigheden van de piloot die nodig zijn voor het veilig besturen van het scherm. De klassenindeling wordt verkregen door testvluchten die deel uitmaken van de DHV/OeAeC testprocedure. Deze tests zijn bedoeld om relevante gegevens over de veiligheid te verschaffen, niet om de prestaties te meten. De uiteindelijke classificering van een scherm wordt gevonden door de hoogste (meest kritische) classificering te nemen uit alle vliegtestcategorieën.
De tests van de keuringsinstanties worden met nieuw materiaal in rustige lucht boven water uitgevoerd. Alle manoeuvres worden door de testpiloot ingeleid, waarna de piloot niets doet en wacht tot het scherm uit zichzelf herstelt. De testvluchten worden op deze gestandaardiseerde manier gevlogen en beoordeeld omdat dit de enige manier is om reproduceerbare testresultaten te verkrijgen; het levert een objectieve schaal op om schermen te vergelijken maar uitspraken over vliegeigenschappen hebben daardoor enkel betrekking op manoeuvres gevlogen volgens deze gestandaardiseerde manier onder ideale testcondities. Bij het bekijken van de testrapporten moet dit in gedachten worden gehouden: een classificering geeft dus enkel informatie over hoe een nieuw scherm zich in rustige lucht uit deze manoeuvres herstelt. Het geeft geen enkele informatie over de frequentie waarmee bijvoorbeeld inklappers plaatsvinden, hoe het scherm reageert wanneer de piloot (foutieve) input geeft noch over de overige vliegeigenschappen van het schermvliegtoestel.
 |
De prestaties van de huidige klasse 1 en 1-2 schermen liggen dicht bij de prestaties van de schermen met meer veeleisende vliegeigenschappen. Doordat hun goedmoedige vliegeigenschappen een hoge mate van actieve en passieve veiligheid bieden worden ze aangeraden voor piloten die niet heel regelmatig vliegen of waarvan de motivatie om te vliegen plezier is in plaats van prestatie.
Een mooi artikel over de prestatie van een scherm in relatie tot het niveau van de piloot: Les is more! (Kelly Farina in tijdschrift Austrian Arena).
Gin Seok Song geeft in een interview op de website van Gin Gliders een aardige indicatie van geschikte klassen schermen in relatie tot ervaring en vaardigheden van de piloot.
Quote:
Question: What can you tell about the different gliders?
Gin: Basically the gliders must be comfortable to fly. If you have to work a lot to fly, it ’s not a good wing.
Class 1:
For pilots who fly between 10 and 30 hours per year. The glider must be massively forgiving and fly no matter what the pilot does.
If the pilot has a problem he can put his hands up and the glider will bring him down safely. And of course it must give the pilot a good feeling.
Class 1-2:
Minimum 30 flying hours per year.
Similar to a class 1 but with more performance and more sensitive handling. The safety is almost like a class 1.
Because of the high performance the pilot has to fly a certain amount of hours otherwise he can’t handle a class 1-2. Not because of collapses or what DHV test for, but for the feeling.
You get more airtime on an Oasis because it is built to climb and stay in the air and maybe that can cause fear for the class 1 pilot if he wants to go down.
Class 2:
Minimum 50 hours per year in different conditions – not only ridge soaring.
More like a DHV 2-3 but safer. Requires more piloting and has better performance.
Mostly for people who want to fly cross country and distance.
Class 2-3:
More than 70 hours per year in different conditions.
The pilot should fly in turbulence and spend most of the flying hours in thermal flying – real conditions.
It ’s close to a competition wing and requires a pilot who can handle an active wing and who really needs the performance. The 2-3 class is for pilots who fly a lot and competition pilots.
A competition wing has to be in harmony with the rough conditions.
Competition gliders:
A comp wing must be easy to fly, stable and forgiving so that the pilot doesn’t have to worry about the wing.
I want comp pilots to be very safe because they have to fly in places they normally wouldn’t fly in. They are more concerned about safety than anybody else.
If a comp pilot gets scared he can’t compete and that’s why good performance is second priority.
The glider has to be in harmony with the rough conditions. If the glider can't cut through the air it doesn’t have a chance.
That’s why I use a special airfoil so that the glider can 'bite the thermals'. Flying along a ridge you just bite the thermals and climb when flying accelerated.
We never compare comp wings in calm air –we compare in real conditions. In turbulence you can see which glider bites the thermals and climbs and which glider just flies straight.
As for all he gliders -the pilots must feel confident and have fun.
Het is volgens mij zinvol inklappers (en andere vliegsituaties) regelmatig te oefenen. Wanneer een piloot op grote hoogte in rustige lucht geen inklapper in het scherm durft te trekken dan hoort die piloot naar mijn mening onder een rustiger scherm te vliegen. Diezelfde piloot moet immers ook met een onverwachte inklapper in turbulente omstandigheden kunnen omgaan.
